ՆԱՄԱԿ ՄԸ ԲԱՆՏԷՆ
«Ալիք»-ին, իմ լաւ ընկերներին, իմ խոր յարգանքներով միշտ՝ Համբիկ Սասունեան-«Շնորհակալ եմ, որ տարիների ընթացքին միշտ տեղ էք տւել ձեր էջերի մէջ իմ համար գրւած յօդւածներին, իմ նամակներին կամ հասցէներիս»:
Սիրելի «Ալիք», սիրելի իմ ժողովուրդ,Սովորաբար, նախաճաշի չեմ երթար, միայն չորեքշաբթի եւ ուրբաթ օրերը լաւ նախաճաշ կայ, ուրեմն կարժի երթալ, յաճախ նախաճաշը տապկւած ձու է, բայց սառած ձու, ուրեմն՝ լաւ չի, կայ խաշւած, որը կարժի ուտիլ:
Սիրելի «Ալիք», սիրելի իմ ժողովուրդ,Սովորաբար, նախաճաշի չեմ երթար, միայն չորեքշաբթի եւ ուրբաթ օրերը լաւ նախաճաշ կայ, ուրեմն կարժի երթալ, յաճախ նախաճաշը տապկւած ձու է, բայց սառած ձու, ուրեմն՝ լաւ չի, կայ խաշւած, որը կարժի ուտիլ:
Նախաճաշից ետք խուց վերադարձայ, մէկ շաբաթ գործ չկայ, հանգիստ կընեմ: Օրագիրներ կը գրիմ, նամակները ժամանակին չեն հասնիր, կարծես ամէն բան աւելի վատանում է, սուրճ կը խմեմ, պատկերասփիւռ կը դիտեմ:Շատ մտահոգ եմ այդտեղի իրադարձութիւններով:
Միշտ ցաւալի եւ զարմանալի է, թէ մարդ ինչ կընէ, երբ զգայ, թէ իր իրաւունքները չեն յարգւիր:Ես ալ մի ժամանակ այդպիսի էի, 19 տարեկան ու կը զգայի, թէ ոչ ոք չի յարգեր մեր զոհերին, Ցեղասպանութիւնը, չէին յարգեր հայու արդար իրաւունքները, որոշել էի մաս կազմել Հայ Դատի զինւորներուն եւ չպիտի գոհանայի՝ մինչեւ հայու դարերի թշնամուն լուրջ հարւած մը չտայի, Հայ Դատը իմ համար շատ սուրբ ու արդար դատ էր, նոյնքան սուրբ ու արդար, որքան՝ խաչը:
Մօտ 28 տարիներ անցեր են այդ օրէն, 19 տարեկան Համբիկը 46 տարեկան է, յատուկ նշաններ չկան տակաւին, թէ երբ հոսկէ դուրս կը գամ, կարծեմ՝ սեպտեմբեր 2010-ին: Հակառակ անոր՝ լաւ գիտեմ, թէ կրկին կը մերժեն ազատութեան օր պարգեւելու, պէտք է դատարանի դիմել, այլ ճար չկայ:
Կարծես ողջ կեանքս որբ եմ եղած, որբ ու անտուն. սա ճակատագիր չէ. ես չեմ հաւատար ճակատագրին, ինչպէս շատեր կը հաւատան, որ սա է մեր ճակատագիրը: Ես կը հաւատամ որ մենք ենք տէրը մեր ճակատագրի, կեանքի: Կայ բախտ ու անբախտութիւն:
Ամէն օր կերազեմ դուրս գալու այս խուցէն, դուրս գալ Սփիւռք կամ արտասահման կոչւած որբանոցէն ու հասնիմ իմ սիրած հայրենիքը, հասնիմ տուն, իմ տունը, ուր ամէն ինչ իմն է, ամէն ինչ հայ է, ուր իմ Մաշտոցն ու Սեւակն է ապրել, ուր պիտ ապրին իմ զաւակները, թոռնիկները, այսքան տարիներ, տասնեակ տարիներ բաւական է որբանոց ու բանտ ապրիլը, նոյնիսկ Հայաստանի մէջ բանտարկեալ ըլլալն իմ համար աւելի նախընտրելի է, քան՝ ազատ ապրիլ որեւէ տեղ:
Ողջ կեանք մը.... Հայաստան... Հայաստան... Հայաստան... Հայաստանը ինձ կը սպասէ, Հայաստանը մեզ կը սպասէ. իմ սիրելի քոյր ու եղբայր... ճամբայ ել դէպ Հայաստան, դէպի Կապան, դէպի Սեւան, դէպի Շիրակ, բոլորս ալ գործ ունինք՝ մեր տունը եւ հայրենիքը զարգացնելու, մեր հայրենիքի վէրքը բուժելու, բուժելու մեր ազգի ու մեր վէրքը:
Նոյն ժամանակ մեր զաւակները, թոռնիկները իրենց աչքը բանալով՝ Թեհրան, Բէյրութ, Հալէպ, Բաղդադ, պէտք չէ տխրեն: Մեր զաւակներն ու թոռնիկները պէտք է շնչեն իրենց հայրենիքի օդը, խմեն հայրենիքի ջուրը, ծառայեն ու պաշտպանեն իրենց արեան ու ազգին պատկանող սուրբ հողը, հայրենիքը:
Ցաւդ տանեմ, Հայաստան: Ցաւդ տանեմ, իմ սուրբ ազգ, քեզ սիրում եմ, սիրում եմ անսահման, միշտ սիրել եմ քեզ: Մէկ օր կամ րոպէ իսկ չեմ դադարել քեզ սիրելուց: Ազգ ու հայրենիք չսիրողը իր մէջ ունի հայու պակասը, ծառայելու շնորհք ու խոնարհութիւն չունեցողը իր մէջ ունի մարդու եւ քաջութեան պակասը:
Ժամանակն է, սիրելիս, ժամանակն է, ընկեր, ժամանակն է, քոյր, ճամբայ ելլել դէպի հայրենիք. քո մաշած կօշիկները հանիր սահմանին, անցիր Արաքս գետը եւ դուն ալ որբ չես:Ցաւդ տանեմ, Հայաստան:
Այո՛, մեր երկրում կան շատ վէրքեր, դժւարութիւններ, սակայն դուն ալ հայ ես, դուն ալ պարտական ես՝ այդ վէրքը բուժելու. փախուստ պէտք չի տալ ազգային պարտականութիւններէն, Հայաստանի վէրքը բուժելը մեր բոլորի պարտականութիւնն է:Այս առտու, սիրելիս, Ջիւան Գասպարեանի դուդուկը լսելը, զիս տարաւ Հայաստան. չէի կարող այլ բան գրել:
Սիրում եմ քեզի, իմ բարի ու հայրենասէր ազգ. միշտ սիրել եմ քեզ. Հայաստանը քեզ կը սպասէ. պարտական ես ազգիդ, պարտական ես հայրենիքիդ, պարտական ես թոռնիկներիդ:Վստահ եմ՝ պիտ հանդիպենք մի օր Երեւանում, Սեւանում, Գորիսում...
Միշտ քո՝
ՀԱՄԲԻԿ ՍԱՍՈՒՆԵԱՆ
24.06.2009
*Նկարի բացատրութիւնՀամբիկ Սասունեանը իր եղբօր՝ Յարութ Սասունեանի հետ: Թւական՝ 19 դեկտեմբերի 2008
Posts
0 Պատգամ:
Post a Comment