«Սահմանները չեն բացւի, քանի դեռ հայերը դուրս չեն
եկել օկուպացւած տարածքներից»
Յայտարարել է Կարսում Ադրբեջանի հիւպատոս Սուլէյմանովը
«Կարսում Ադրբեջանի հիւպատոս Սուլէյմանովը մասնակցե՞լ է Սումգայիթի, Կիրովաբադի, Բաքւի հայերի կոտորածներին, թէ՞ ոչ, չգիտենք: Բայց որ այս արարածը իբրեւ ադրբեջանցի չի կարող դուրս լինել սեփական ոհմակից, ակնյայտ է»
«Ո՛չ Թուրքիայի աջակցութիւնը, ո՛չ ադրբեջանական շարքերում յայտնւած աֆղան, չեչեն, ուկրաինացի վարձկանները ի զօրու չեղան փրկելու Ադրբեջանին խայտառակ պարտութիւնից»
ՅԱԿՈԲ ՉԱՔՐԵԱՆ
Յուլիս 29, 2010թ. 12:00
Այս յայտարարութիւնն արւել է երէկ Իգդիրում: «Հաբերթուրք» կայքէջի վկայութեամբ, Ադրբեջանի հիւպատոս Այհան Սուլէյմանովը Կարսից մեկնել է Իգդիր, որտեղ նրան դիմաւորել է Իգդիրի «Հայկական անհիմն պնդումների դէմ պայքարի» միութեան նախագահ Գիւքսել Գիւլբեյը: Նրանք միասին այցելել են «նահատակ թուրքերի» յուշարձանն ու թանգարանը, Սուլէյմանովը մեխակներ է դրել յուշարձանին, ապա լրագրողներին արել է յայտարարութիւններ:
Սուլէյմանովը, ըստ կայքէջի, ասել է, որ 1915-1918, ապա եւ 1992 թթ. հայերը յարձակւել են «թուրք ազգի» վրայ եւ կոտորած սարքել: Նրա կարծիքով, ժամանակն է, որ աշխարհը հայերին ճանաչի որպէս ագրէսոր եւ «կոտորած սարքող» ազգի, ինչի վկայութիւնը իբր Իգդիրի թանգարանում ցուցադրւող լուսանկարներն են: Հայերը, Սուլէյմանովի հաւաստմամբ, կոտորած են սարքել նաեւ Խոջալուում, սակայն ընդունելով անմեղի կերպարանք, կոտորածների մէջ թուրքերին են մեղադրում:
Կարսում Ադրբեջանի հիւպատոսն անդրադարձել է նաեւ Հայ-թրքական սահմանի բացման հարցին, նշելով. «Սահմանի առնչութեամբ թրքական կառավարութիւնը խօսք է տւել: Մենք հաւատում ենք, որ խոստումը կկատարւի: Քանի դեռ հայերը չեն ազատել օկուպացւած տարածքները, սահմանը չի բացւի: Այդ մասին անձամբ խոստացել է մեծարգոյ վարչապետ Էրդողանը: Մենք չենք հաւատում, որ սահմանները կբացւեն»:
Ի դէպ, մենք էլ չենք ուզում, որ բացւեն, քանի դեռ Թուրքիան չի հրաժարւել Հայաստանին նախապայմանների առաջադրումից: Ընդ որումՙ այս նախապայմաններից մէկը օկուպացւած «ադրբեջանական» տարածքների յանձնումն է: Թուրքիան, իհարկէ, «օկուպացւած» է համարում նաեւ Լեռնային Ղարաբաղը, որտեղ արցախահայութիւնը ազգային ազատագրական պատերազմ էր տւել եւ Հայաստանի օգնութեամբ խայտառակ պարտութեան մատնել այն Ադրբեջանին, որը նախքան պատերազմական գործողութիւններին անցնելը, Սումգայիթում, Կիրովաբադում, Բաքւում անասելի վայրենութեամբ Հայ լինելու համար կոտորում էր անզէն տղամարդկանց, անպաշտպան կանանց, երեխաներին: Իսկ «ադրբեջանական ժողովուրդ» կոչւած Կովկասի երբեմնի թաթարը հերոսացնում էր մարդասպանին: Այդ ընթացքում ադրբեջանական իշխանութիւններն ի լուր աշխարհի վայնասուն էին բարձրացնում. «Մենք եօթ միլիոն ենք, դեռ մեր թիկունքում էլ կանգնած է 70 միլիոնանոց Թուրքիան»:
Յիրաւի, 70 միլիոնանոց Թուրքիան զէնք-զինամթերք եւ աւելի քան 3 հազար կամաւորական տրամադրեց եղբայրական Ադրբեջանին: Սակայն ո՛չ Թուրքիայի աջակցութիւնը, ո՛չ ադրբեջանական շարքերում յայտնւած աֆղան, չեչեն, ուկրաինացի վարձկանները ի զօրու չեղան փրկելու Ադրբեջանին խայտառակ պարտութիւնից, քանի որ անպաշտպան կանանց, երեխաներին սպանելիս արիացող «սումգայիթեան հերոսները» ռազմի դաշտում հայ զինւորի առջեւ պոչատ բորենու կերպարանք էին ընդունել, որ առանց յետ նայելու ճողոպրեն ռազմի դաշտից, այդ թւումՙ Խոջալուից:
Ճողոպրելիս, այս մարդասպանները զէնքն էլ շպրտում էին, որ յանկարծ չխանգարի: Ակնյայտ է, որ իր իսկ սանձազերծած պատերազմում պոչատ բորենու կերպարանք ընդունած հերոսների վրայ յոյս դնելու դէպքում Ադրբեջանն այլ ընտրանք չէր ունենալու, քան զինադադար կնքելու թախանձագին խնդրանքով հայկական կողմին դիմելը: Արցախեան պատերազմի պարագայում, խնդիրը, սակայն, ադրբեջանցի հրոսակի թախանձագին խնդրանքը չէ միայն, այլ կատարեալ հիասթափութիւնը աւագ եղբայր Թուրքիայից, որն ընդամէնը կարողացաւ շրջափակման ենթարկել Հայաստանին, փոխանակՙ յարձակման ենթարկի:
Յամենայն դէպս, ժողովուրդը մարդկանց պատմականօրէն կազմավորւած սոցիալ-էթնիկ ընդհանրութիւնն է, այլ ոչ թէ ոչխարի հօտ: Հետեւաբար նրա արժէքը գլխաքանակով չի որոշւում: Նոյնը վերաբերում է նաեւ մեծ եղբայրներին: Քանի որ մինչեւ 20-րդ դարի 20-ական թթ. Կովկասի թաթարներ կոչւող ադրբեջանցի հրոսակը պատմութիւն չունի, իբրեւ ժողովուրդ ոչ թէ պատմականօրէն է կազմաւորւել, այլ «ադրբեջանական» է կոչւել Խորհրդային Միութեան հիմնադիրների քաղաքական հաշւարկներով, հետեւաբար նա գնահատում է գլխաքանակը, մէկ էլՙ մարդասպանին: Հայ սպանելու դէպքում նա փառաբանում է մարդասպան ստահակին, որպէսզի մոռանայ ժողովրդի իր կոչման մասին: Այլ կերպ, նա չի կարող նմանւել բորենիների ոհմակին: Ի դէպ, գլխաքանակով է գնահատւում նաեւ բորենիների ոհմակը:
Կարսում Ադրբեջանի հիւպատոս Սուլէյմանովը մասնակցե՞լ է Սումգայիթի, Կիրովաբադի, Բաքւի հայերի կոտորածներին, թէ՞ ոչ, չգիտենք: Բայց որ այս արարածը իբրեւ ադրբեջանցի չի կարող դուրս լինել սեփական ոհմակից, ակնյայտ է: Այլապէս, նա Խոջալուի մասին զազրակութիւններ դուրս տալուց առաջ կմտաբերեր Սումգայիթը, Կիրովաբադը, Բաքուն եւ կմտածէր, թէ ադրբեջանցի այսպէս կոչւած ժողովուրդը ո՞ր արժանիքի համար է փառաբանում «սումգայիթեան հերոսներին», Ղարաբաղեան պատերազմում ռազմի դաշտից ճողոպրած լինելո՞ւ, թէ՞ անզէն Հայ տղամարդկանց, անպաշտպան կանանց, երեխաներին սպանելիս գործադրած միջնադարեան դաժանութեան համար: Ըստ երեւոյթին, Սուլէյմանովին եւս չի յաջողւում թոթափել գլխաքանակի գործօնի ազդեցութիւնը:
ՅԱԿՈԲ ՉԱՔՐԵԱՆ, «Ազգ»
ArmAr.am
Սուլէյմանովը, ըստ կայքէջի, ասել է, որ 1915-1918, ապա եւ 1992 թթ. հայերը յարձակւել են «թուրք ազգի» վրայ եւ կոտորած սարքել: Նրա կարծիքով, ժամանակն է, որ աշխարհը հայերին ճանաչի որպէս ագրէսոր եւ «կոտորած սարքող» ազգի, ինչի վկայութիւնը իբր Իգդիրի թանգարանում ցուցադրւող լուսանկարներն են: Հայերը, Սուլէյմանովի հաւաստմամբ, կոտորած են սարքել նաեւ Խոջալուում, սակայն ընդունելով անմեղի կերպարանք, կոտորածների մէջ թուրքերին են մեղադրում:
Կարսում Ադրբեջանի հիւպատոսն անդրադարձել է նաեւ Հայ-թրքական սահմանի բացման հարցին, նշելով. «Սահմանի առնչութեամբ թրքական կառավարութիւնը խօսք է տւել: Մենք հաւատում ենք, որ խոստումը կկատարւի: Քանի դեռ հայերը չեն ազատել օկուպացւած տարածքները, սահմանը չի բացւի: Այդ մասին անձամբ խոստացել է մեծարգոյ վարչապետ Էրդողանը: Մենք չենք հաւատում, որ սահմանները կբացւեն»:
Ի դէպ, մենք էլ չենք ուզում, որ բացւեն, քանի դեռ Թուրքիան չի հրաժարւել Հայաստանին նախապայմանների առաջադրումից: Ընդ որումՙ այս նախապայմաններից մէկը օկուպացւած «ադրբեջանական» տարածքների յանձնումն է: Թուրքիան, իհարկէ, «օկուպացւած» է համարում նաեւ Լեռնային Ղարաբաղը, որտեղ արցախահայութիւնը ազգային ազատագրական պատերազմ էր տւել եւ Հայաստանի օգնութեամբ խայտառակ պարտութեան մատնել այն Ադրբեջանին, որը նախքան պատերազմական գործողութիւններին անցնելը, Սումգայիթում, Կիրովաբադում, Բաքւում անասելի վայրենութեամբ Հայ լինելու համար կոտորում էր անզէն տղամարդկանց, անպաշտպան կանանց, երեխաներին: Իսկ «ադրբեջանական ժողովուրդ» կոչւած Կովկասի երբեմնի թաթարը հերոսացնում էր մարդասպանին: Այդ ընթացքում ադրբեջանական իշխանութիւններն ի լուր աշխարհի վայնասուն էին բարձրացնում. «Մենք եօթ միլիոն ենք, դեռ մեր թիկունքում էլ կանգնած է 70 միլիոնանոց Թուրքիան»:
Յիրաւի, 70 միլիոնանոց Թուրքիան զէնք-զինամթերք եւ աւելի քան 3 հազար կամաւորական տրամադրեց եղբայրական Ադրբեջանին: Սակայն ո՛չ Թուրքիայի աջակցութիւնը, ո՛չ ադրբեջանական շարքերում յայտնւած աֆղան, չեչեն, ուկրաինացի վարձկանները ի զօրու չեղան փրկելու Ադրբեջանին խայտառակ պարտութիւնից, քանի որ անպաշտպան կանանց, երեխաներին սպանելիս արիացող «սումգայիթեան հերոսները» ռազմի դաշտում հայ զինւորի առջեւ պոչատ բորենու կերպարանք էին ընդունել, որ առանց յետ նայելու ճողոպրեն ռազմի դաշտից, այդ թւումՙ Խոջալուից:
Ճողոպրելիս, այս մարդասպանները զէնքն էլ շպրտում էին, որ յանկարծ չխանգարի: Ակնյայտ է, որ իր իսկ սանձազերծած պատերազմում պոչատ բորենու կերպարանք ընդունած հերոսների վրայ յոյս դնելու դէպքում Ադրբեջանն այլ ընտրանք չէր ունենալու, քան զինադադար կնքելու թախանձագին խնդրանքով հայկական կողմին դիմելը: Արցախեան պատերազմի պարագայում, խնդիրը, սակայն, ադրբեջանցի հրոսակի թախանձագին խնդրանքը չէ միայն, այլ կատարեալ հիասթափութիւնը աւագ եղբայր Թուրքիայից, որն ընդամէնը կարողացաւ շրջափակման ենթարկել Հայաստանին, փոխանակՙ յարձակման ենթարկի:
Յամենայն դէպս, ժողովուրդը մարդկանց պատմականօրէն կազմավորւած սոցիալ-էթնիկ ընդհանրութիւնն է, այլ ոչ թէ ոչխարի հօտ: Հետեւաբար նրա արժէքը գլխաքանակով չի որոշւում: Նոյնը վերաբերում է նաեւ մեծ եղբայրներին: Քանի որ մինչեւ 20-րդ դարի 20-ական թթ. Կովկասի թաթարներ կոչւող ադրբեջանցի հրոսակը պատմութիւն չունի, իբրեւ ժողովուրդ ոչ թէ պատմականօրէն է կազմաւորւել, այլ «ադրբեջանական» է կոչւել Խորհրդային Միութեան հիմնադիրների քաղաքական հաշւարկներով, հետեւաբար նա գնահատում է գլխաքանակը, մէկ էլՙ մարդասպանին: Հայ սպանելու դէպքում նա փառաբանում է մարդասպան ստահակին, որպէսզի մոռանայ ժողովրդի իր կոչման մասին: Այլ կերպ, նա չի կարող նմանւել բորենիների ոհմակին: Ի դէպ, գլխաքանակով է գնահատւում նաեւ բորենիների ոհմակը:
Կարսում Ադրբեջանի հիւպատոս Սուլէյմանովը մասնակցե՞լ է Սումգայիթի, Կիրովաբադի, Բաքւի հայերի կոտորածներին, թէ՞ ոչ, չգիտենք: Բայց որ այս արարածը իբրեւ ադրբեջանցի չի կարող դուրս լինել սեփական ոհմակից, ակնյայտ է: Այլապէս, նա Խոջալուի մասին զազրակութիւններ դուրս տալուց առաջ կմտաբերեր Սումգայիթը, Կիրովաբադը, Բաքուն եւ կմտածէր, թէ ադրբեջանցի այսպէս կոչւած ժողովուրդը ո՞ր արժանիքի համար է փառաբանում «սումգայիթեան հերոսներին», Ղարաբաղեան պատերազմում ռազմի դաշտից ճողոպրած լինելո՞ւ, թէ՞ անզէն Հայ տղամարդկանց, անպաշտպան կանանց, երեխաներին սպանելիս գործադրած միջնադարեան դաժանութեան համար: Ըստ երեւոյթին, Սուլէյմանովին եւս չի յաջողւում թոթափել գլխաքանակի գործօնի ազդեցութիւնը:
ՅԱԿՈԲ ՉԱՔՐԵԱՆ, «Ազգ»
ArmAr.am
Posts
0 Պատգամ:
Post a Comment