Բեմական նորամուծութի՜ւն եղեռնի 95 ամեակի սեմին
Նժդեհ Յովհաննիսեան
Այսօր որպէս «Մաշտոց» երգչախմբի անդամ մասնակցում էի Իրանահայ Գրողների Միութեան և Հայ Ակումբի կողմից կազմակերպւած Հայոց Եղեռնի 95 ամեակին նւիրւած՝ «գեղարւեստական երեկոյ» վերնագիրը կրող միջոցառմանը։
Նախքան այդ երեկոյի ակնառու իրադարձութեանն անցնելը նշելի է որ այստեղ էլ ինչպէս համայնքում «կազմակերպւած» միւս բոլոր ձեռնարկներում, կարելի էր տեսնել նոյն՝ արդէն համաճարակ դարձած երևոյթները՝
- Սրահը համարեա դատարկ էր ու եղած ունկնդիրների միջին տարիքը 40-ից վեր էր.- Ձեռնարկը սկսւեց մօտաւորապէս 45 րոպէ ուշացումով.- «Ծրագիրը» համարեա զուրկ էր «ծրագիր» կոչումը կրելու իրաւունքից և զգալի էր «իմպրովիզացիայի» մեծ դերը նրա ընթացքը որոշելու մէջ։
Այստեղ հարց է ծագում թէ արդեօ՞ք այս ձեռնարկը «կազմակերպող» միութիւնները և նրանց ուղղորդող 95 ամեակի Կենտրոնական Յանձնախումբն այն ի մի են բերել լոկ որպէս «պարտականութեան» կատարում թէ՞... Չէ որ լոկ մի տասնամեակ առաջ, այդ նոյն սրահում, նոյն միութիւնները կազմակերպում էին այնպիսի յիշատակման օրեր որոնք դեռ յիշւում են համայնքում իրենց բովանդակութեամբ և որակով...
Իսկ այն ինչ ինձ համար՝ որպէս որպէս մօտ երեք տասնամեակ բեմական փորձ ունեցող անհատի (ասմունքողի) և մասնագիտութեամբ նորարարագէտի չափազանց անսպասելի «նորարարութիւն» էր, այն էր որ երգչախմբային և պարային ելոյթներից յետոյ ասմունքող օրիորդը բեմ բարձրացաւ բառի բուն իմաստով մինչև ծնկները հասնող «վարտիկով» (շորթիկով) և ասմունքեց «եղեռնի» թեմայով հայրենասիրական բանաստեղծութիւնը...
Ըստ երևոյթին ծրագրի այդ հատւածը թիւրիմացութեամբ վերցւել էր Հայաստանեան հեռուստատեսութիւնների տասնեակ նմանատիպ «շօու» կոչւած ծրագրերից...
Հարց է ծագում թէ ո՞վ է այս համատարած համայնքային «նահանջի» և «միջակութեան» պատասխանատուն. ի՞նչ եղան լոկ տաս տարի առաջ վերոյիշեալ ելոյթները կազմակերպող և դրանց մասնակցող սերունդնի ներկայացուցիչները. արդե՞օք դեռ ժամանակը չի հասել որ համայնքի այսօրւայ ջոջերը ուշքի գան ու կանգնեցնեն այս դէպի անդունդը սուրացող գնացքը...
- Սրահը համարեա դատարկ էր ու եղած ունկնդիրների միջին տարիքը 40-ից վեր էր.- Ձեռնարկը սկսւեց մօտաւորապէս 45 րոպէ ուշացումով.- «Ծրագիրը» համարեա զուրկ էր «ծրագիր» կոչումը կրելու իրաւունքից և զգալի էր «իմպրովիզացիայի» մեծ դերը նրա ընթացքը որոշելու մէջ։
Այստեղ հարց է ծագում թէ արդեօ՞ք այս ձեռնարկը «կազմակերպող» միութիւնները և նրանց ուղղորդող 95 ամեակի Կենտրոնական Յանձնախումբն այն ի մի են բերել լոկ որպէս «պարտականութեան» կատարում թէ՞... Չէ որ լոկ մի տասնամեակ առաջ, այդ նոյն սրահում, նոյն միութիւնները կազմակերպում էին այնպիսի յիշատակման օրեր որոնք դեռ յիշւում են համայնքում իրենց բովանդակութեամբ և որակով...
Իսկ այն ինչ ինձ համար՝ որպէս որպէս մօտ երեք տասնամեակ բեմական փորձ ունեցող անհատի (ասմունքողի) և մասնագիտութեամբ նորարարագէտի չափազանց անսպասելի «նորարարութիւն» էր, այն էր որ երգչախմբային և պարային ելոյթներից յետոյ ասմունքող օրիորդը բեմ բարձրացաւ բառի բուն իմաստով մինչև ծնկները հասնող «վարտիկով» (շորթիկով) և ասմունքեց «եղեռնի» թեմայով հայրենասիրական բանաստեղծութիւնը...
Ըստ երևոյթին ծրագրի այդ հատւածը թիւրիմացութեամբ վերցւել էր Հայաստանեան հեռուստատեսութիւնների տասնեակ նմանատիպ «շօու» կոչւած ծրագրերից...
Հարց է ծագում թէ ո՞վ է այս համատարած համայնքային «նահանջի» և «միջակութեան» պատասխանատուն. ի՞նչ եղան լոկ տաս տարի առաջ վերոյիշեալ ելոյթները կազմակերպող և դրանց մասնակցող սերունդնի ներկայացուցիչները. արդե՞օք դեռ ժամանակը չի հասել որ համայնքի այսօրւայ ջոջերը ուշքի գան ու կանգնեցնեն այս դէպի անդունդը սուրացող գնացքը...
Posts
0 Պատգամ:
Post a Comment