ՏՐԱՄԱԳԻԾ

Մտորումներիս մէջ, «իմ» զբօսայգու հարազատ անկիւնում զրուցում եմ բարեկամիս հետ, որ նոր է վերադարձել այն գիւղից, որտեղ գտնւում է իր արդիւնաբերական միաւորը եւ յաճախ է լինում այնտեղ: Չգիտեմ ինչպէ՞ս ու ե՞րբ է ներխուժել մենաստան,սե, բայց դժգոհ չեմ նրա հետ զրուցակից լինելուց: Սրտակից բարեկամիս հետ կիսում եմ վշտերս ու մտահոգութիւններս, եւ այն մասին, թէ՝ արդեօք ճիշտ եմ եղել այսինչ բացայայտումը կատարելու եւ կամ չկատարելու համար թէ՝ ոչ:

Թէեւ չեմ յիշում նոյնիսկ մի պարագայ, որ փոշմանած լինեմ մի երեւոյթ ակնարկելու համար՝ այս քանի տարիների ընթացքում, եւ աւելի քան 100-ի հասնող տրամագծերի մէջ: Բայց հիմա տատանւում եմ՝ գրել թէ չգրել...

Երկարախօսութիւններիս վերջ տալու համար բարեկամս ասաց.- պարապ ես ջանըմ, ինչերի՜ մասին ես մտածում ու արիւնտ պղտորում, մեր գիւղը ոչ տէր ունի ոչ էլ դիւան, ոչ գոմ ունի, ոչ էլ նախրատուն, ոչ ջուր ունի ոչ էլ աղբիւր, ոչ օր ունի ոչ էլ արեւ, հալա քիւխէն (տանուտէրը) էլ երբեմն է իր գիւղն այցելում, դու ասում ես ինչ եմ գրե՞լ, ինչ չեմ գրե՞լ..., ո՞վ է տէ՞րը, ո՞վ է տանտէրը, ո՞ւր է մարագը, ո՞վ է Մակարը... ի՜նչ ես իզուր ցեխ կոխրճում...

...Չեմ ուզում երեսիս բերել, որ նա ճշմարիտ է: Ոչ էլ ուզում եմ հաւատալ նրան, բայց ինչ որ անկեղծութիւն ու ճշմարտութիւն կայ բարեկամիս խրատների մէջ: Բայց իսկապէս աչք պիտի փակել ու չտեսնել ձեւացնել այսքան կեղծիք ու անճշմարտութի՞ւն..., անշուշտ ո՛չ...Չեմ էլ ուզում Նոր Տարւայ սեմին ինքս դառնամ խաւարամիտ ու չլսեմ նրա խրատները...բաց որոշում եմ մի վերջնագիր տալ՝ երկու կէտանոց. արդէն պարզ են ասելիքները, միայն մէկ անգամ եւս պիտի հաստատեմ դրանք՝ այս վերջնագրով, երկու կէտերով.

-1. Չեմ փոշմանել ո՛չ մի գրութեան համար

–2. (Չպիտի վախենալ (+5) աստիճան տրամագծի անկիւնից) ...

Իսկ լուսանցքում, եւ այն էլ Ամանորի սեմին չեմ կարող անտարբեր մնալ ու չյիշել բոլոր այն անարդարութիւնները, որոնք հրկիզելով խոցեցին հարիւրաւոր իրաւազրկւածների սրտերը, սկսած՝ խեղճ Սուրիկից մինչեւ ես, մինչեւ ցրտին ու ձիւնին յաղթահարող խեղճ փերեզակը, ու մինչեւ կաղելով քայլող՝ խեղճ Փիշուլիկը...

Ես չեմ կարող աչքերս փակել այդ բոլորի առջեւ, մենք իրանահայերս, անկեղծ ու հիւրասէր, համեստ ու քչախօս, հիւրասէր ու շարմով, ամօթխած ու , երկչոտե... Մենք երբեք այսպէս չենք եղել... Այդ ինչ եղաւ մեզ... ու այդ հիւանդագին վարքագիծը ո՞ր սեւ քամին բերեց ու որտեղի՞ց...

Ամավերջին ու Նոր Տարւայ սեմին, սրտագին մաղթանքս է, որ կայծակնային շանթահարումների հետ, Արարիչն Աստւած այնպիսի շողեր արձակի, որ խաւարն ընդմիշտ վերանայ խաւարամիտների մշուշ պատած ուղեղներից ու իմաստութեան լոյսը սփռի համայն մարդկութեան երկնակամարի վրայ։

...Ու այդ կայծակնային շանթարձակումներով վառենք նաեւ խաւարած տները լուսաւորող կարմիր մոմերը, ու նոր գալիքը ողջունելով՝ միմեանց շնորհաւորենք փայլուն Նոր Տարին..., անդունդներում թողնելով տխուր անցեալը...

Շնորհաւոր Նոր Տարի՝ արդարութեան տիրակալութեան վարդագոյն յոյսերով։