ՏՐԱՄԱԳԻԾ

Բազում տարիներ առաջ,

Մանուկ, անցած օրերում,

Մայրիկն ասաց. «Իմանաս`

Դառն է աշխարհն ու տրտում,

Բայց թէ կուզես տեղդ գտնել դու մարդկանց շարքում`

Յիշիր, զաւակ, սիրով արա ամէն ինչ կեանքում»:

Նրա ասած ամէն խօսքին

Ականջ կախեցի,

Կեանքը մի պահ տխուր թւաց`

Երկար լացեցի:

Եւ մայրիկս այնժամ տւեց ինձ մի բուռ ծիրան,

Մի բուռ ծիրան` հողի համբոյր, արևը վրան:

Ծիրանի կորիզ

Բռիս մէջ պահած,

Հայրենի երկրից

Նւէր ինձ տրւած,

Ես քեզ կը դնեմ

Պաղած հողի մէջ,

Որ դու վերսկսես

Քո պտոյտն անվերջ…

Հիմա գլխիս վերևում

Ցուրտ աստղերն են հիւսի,

Բայց որքան էլ հողմը խենթ

Օտար երգը իր հիւսի`

Սէր կայ անբիծ, սրտիս տակ,